Πάντα νιώθω μια γλυκόπικρη γεύση όταν τελειώνουν οι διακοπές. Φέτος το «γλυκό» ήταν κάτι περισσότερο μια και την τελευταία στιγμή βρήκα εισιτήριο απευθείας από τη Σκόπελο για Θεσσαλονίκη με το καταμαράν. Θα απέφευγα την ταλαιπωρία Σκόπελος – Βόλος – Θεσσαλονίκη και αυτό ήταν σημαντικό. Βλέπετε το καταμαράν είναι το μοναδικό πλεούμενο που συνδέει τη Σκόπελο με τη Θεσσαλονίκη τους καλοκαιρινούς μήνες. Ο όγκος των υποψήφιων επιβατών μεγάλος αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα δεν ικανοποιούνται όλοι και αναγκάζονται είτε να ταξιδέψουν μέσω Βόλου ή ακόμα και να επιλέξουν έναν άλλο προορισμό εξαιτίας της έλλειψης συγκοινωνίας. Η κατάσταση μου θυμίζει ένα μαγαζί στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης που πουλούσε μπακαλιαράκια και πατάτες τηγανιτές, αλλά το έκλεισε το αφεντικό γιατί είχε πολλή πελατεία. Είπαμε! Στην Ελλάδα βρισκόμαστε! Ρε φίλε, θέλω να πάω στη Σκόπελο την τάδε ημερομηνία από Θεσσαλονίκη και μου λες πως οι θέσεις είναι κλεισμένες. Δηλαδή πότε πρέπει να πάω για να υπάρχουν θέσεις στο καράβι? Το Φλεβάρη? Τι να κάνω τότε στη Σκόπελο? Μπάνια ή ηλιοθεραπεία? Αυτό το κάνω και στη Θεσσαλονίκη! Κι αν έχω κάψες, βάζω στην TV το «Σκάϊ» να παίζει ντοκιμαντέρ για το Μαυρίκιο και ξεχαρμανιάζω αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο. Συμφωνώ πως μια καλή ιδέα είναι να πάω να βρω τον Πρόδρομο. Ποιόν Πρόδρομο? Ένας είναι ο Πρόδρομος από τη Σκόπελο! Έβγαλε και δίσκο! Τι δίσκο? Πάντως όχι αυτόν που βγάζουνε στις εκκλησίες.Τέλος πάντων μάλλον ξέφυγα από το θέμα. Λοιπόν 6/8/2006 βρίσκομαι στην προκυμαία της Σκοπέλου και περιμένω το “FLYINGCAT 3” –στην εποχή μας τα ονόματα πλοίων θυμίζουν περισσότερο τη «Μεγάλη των μπάτσων σχολή»- που κανονικά έπρεπε να φορτώνει κόσμο στις 21:15. Η φάση είναι πως έτσι πίστευα πως θα γινόταν…Καταμαράν σκέφτηκα, βαρύ το εισιτήριο, στην Ευρώπη είμαστε, με ευρώ πληρώνουμε…άντε το πολύ να έχει 10 λεπτά καθυστέρηση. Εσύ είσαι που το λες…200 νοματαίοι να ψάχνουμε το πέλαγο μπας και δούμε «κατάρτι»…αλλά τίποτα! Να τώρα θα έρθει…να μετά από λίγο… τελικά ήρθε μετά από μιάμιση ώρα και μέχρι να μας φορτώσει οι ώρες γίναν 2 κοντά. Αμέσως μετά την επιβίβαση και αφού εναποθέσαμε τις αποσκευές μας έτσι ώστε το καταμαράν να θυμίζει τσιγγάνικο καταυλισμό καθίσαμε στις θέσεις μας -λέμε τώρα «θέσεις μας»…γιατί πώς να αρνηθείς στην παράκληση της μαμάς «Ρε φίλε να καθίσω στη θέση σου για να ‘μαι δίπλα στο μωρό»- και άρχισε η προβολή video με τις ενέργειες που πρέπει να κάνουμε ως επιβάτες σε περίπτωση ναυαγίου. Δε μπορώ να πω…υπέροχη κοπέλα η παρουσιάστρια! Λίρα 100!! «Ε ρε και να ήμουν σωσίβιο» σκέφτηκα. Βέβαια καθώς είμαι και τυπικός, όχι μόνο πρόσεξα την παρουσίαση αλλά διάβασα και το φυλλάδιο που βρισκόταν στην τσέπη του καθίσματος ώστε σε έκτακτη ανάγκη να είμαι έτοιμος και να δράσω άμεσα. Διάβασα ότι πρέπει να έβγαζα τα υποδήματα μου, να άκουγα τις οδηγίες από τον υπεύθυνο του πληρώματος, είδα στο σκαρίφημα από ποια έξοδο θα έβγαινα και φυσικά είδα προσεκτικά πως θα φορούσα το σωσίβιο μου. Σαφώς και έλεγξα την ύπαρξη του κάτω από το κάθισμα μου. Απαραίτητο το σωσίβιο! Για τα πλοία…γιατί πέρυσι που ταξίδευα αεροπορικώς για την Πράγα δε κατάλαβα σε τι θα χρησίμευε το σωσίδιο…εκτός κι αν πέφταμε στο Δούναβη και βέβαια ξέραμε και να ψιλοπετάμε. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο καταραμάν. Συνολικός χρόνο εγκατάλειψης πλοίου 5 λεπτά. Καλό ακούγεται…εκτός κι αν χτυπούσε τορπίλη. Τη μελέτη μου περί εκτάκτου ανάγκης , που βέβαια έγινε περισσότερο για να περάσει η ώρα, μου διέκοψε η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του πλοίου. Ακούστε ανακοίνωση. «Ο καπετάνιος και το πλήρωμα του πλοίου ζητά την κατανόηση σας σχετικά με την καθυστέρηση που υπήρξε λόγω των πολλών επιβατών». Μας ζήτησε και συγνώμη ο πλοίαρχος! Ευρωπαίος παιδί μου. Δηλαδή καπετάνιε το πλοίο σου τηρεί το δρομολόγιο μόνο όταν δεν έχει επιβάτες? Ε, τότε εντάξει, είσαι δικαιολογημένος. Επιτρέπεται να σκεφτώ πως αυτό πρέπει να συμβαίνει κι όταν έχει επιβάτες το καράβι? Λέω…μπορώ?Τι σου είμαι όμως ο Έλληνας!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τόση ταλαιπωρία για πω πως το πλοίο άργησε 2 ωρίτσες!!!!!!!! Τι να πουν και οι άλλοι με το «Δημητρούλα» που περίμεναν 24 ώρες. Αχ αυτή η «Δημητρούλα»….Τελικά είμαστε παλιοφάρα, δεν εξηγείται αλλιώς. Βέβαια τσαντίστηκα γιατί το πλοίο έφτασε αργά στη νύφη του Θερμαϊκού και θα κοιμόμουν λίγο καθώς το πρωί της Δευτέρας με καλούσε το εργασιακό καθήκον. Τι κάνω κι εγώ…το έπαιξα καταμαράν και άργησα 2 ωρίτσες να πάω στη δουλειά και έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.