Αυτιστικό το Ελληνικό κράτος

Ο Τάσος, η Αθηνά και ο Δημήτρης είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, με τη διαφορά ότι πάσχουν από αυτισμό. Μέχρι χθες πίστευα ότι ακόμα και με την κατάλληλη υποστήριξη δεν μπορούσαν να αναπτύξουν δεξιότητες. Έκανα λάθος! Η βραδινή εκπομπή της ΕΤ3 μου απέδειξε το αντίθετο. Οι ειδικοί, οι συγγενείς και οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα σ’ αυτά τα παιδιά, ενημέρωσαν πολυδιάστατα το μικρό αριθμητικά κοινό που παρακολούθησε την εκπομπή. Έτσι έμαθα πως με την κατάλληλη εκπαίδευση και προπάντων με αγάπη, αυτοί οι συνάνθρωποι μου μπορούν και αναπτύσσουν τρόπους επικοινωνίας, μορφώνονται, μπορούν να έχουν ποιότητα στη ζωή τους. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι οι οικογένειες τους παρέχουν στήριξη και αποδοχή και η κοινωνία και το κράτους δημιουργούν τις κατάλληλες δομές. Δίχως αυτές τις προϋποθέσεις η ζωή αυτών των παιδιών είναι λειψή. Κατά κανόνα οι οικογένειες τους στέκουν δίπλα τους και παλικαρίσια αγωνίζονται ώστε η ζωή των ανθρώπων που αγαπούν να βελτιώνεται καθημερινά. Σαφώς και λίγες φράσεις δεν είναι δυνατό να περιγράψουν τον αγώνα αυτών των ανθρώπων, που εκτός από την άμεση στήριξη, προσπαθούν συνάμα, πιέζοντας την πολιτεία να δημιουργήσει τις κατάλληλες δομές στήριξης για τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτισμό. Δυστυχώς οι υποδομές του κράτους είναι ελλιπής, περιορίζονται σε λίγες μεγάλες πόλεις και παρέχουν υπηρεσίες για παιδιά μέχρι 14 ετών. Παρότι μετά από πιέσεις των γονιών στο Β΄ ΚΠΣ εγκριθήκαν κονδύλια για κατασκευή δομών μετά από την πάροδο πολλών ετών και πολλών κυβερνήσεων, τα κέντρα για παιδιά με αυτισμό είναι ακόμα στα χαρτιά. Δεν έκανα ορθογραφικό λάθος! Αναφέρομαι στο Β΄ ΚΠΣ!! Η σημερινή κυβέρνηση δεσμεύθηκε εδώ και τρία χρόνια για τη δημιουργία κέντρου στη Θεσσαλονίκη, για ανθρώπους με αυτισμό που είναι μεγαλύτεροι από 14 ετών, όμως ακόμα ούτε μια κορδέλα δεν κόψανε… Η αναγκαιότητα αυτού του κέντρου είναι άμεση διότι όταν τα παιδιά σταματούν το σχολείο πισωγυρίζουν, ξεχνούν αυτά που έμαθαν, αδρανοποιούνται και όταν οι γονείς δεν μπορούν πλέον να παρέχουν τις υπηρεσίες τους καταλήγουν σε κάποιο άσυλο, που ακόμα και τριτοκοσμικές χώρες θα ντρεπόντουσαν για την ύπαρξη του. Πιστεύοντας ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από την παροχή υπηρεσιών στα ΑΜΕΑ, θεωρώ πως ο χαρακτηρισμός «απολίτιστη» σ’ ότι αφορά την Ελληνική κοινωνία είναι τόσο μικρός που δεν μπορεί να περιγράψει την τραγικότητα της κατάστασης. Ως φορολογούμενος πολίτης, που αγωνίζεται μ’ όλες του τις δυνάμεις, για να πληρώσει τους φόρους, θεωρώ ξεφτίλα την αγορά ακριβών αυτοκινήτων, κάθε τρεις και λίγο, για τους βουλευτές, όταν ο Τάσος, η Αθηνά και ο Δημήτρης δεν μπορούν να πάνε σχολείο. Ξεφτίλα γιατί κάθε δήμαρχος κυκλοφορεί με Μερσεντάζαρα τελευταίο μοντέλο, ο κάθε αντιδήμαρχος πρώτιστο καθήκον του θεωρεί την αγορά επίπλων για το γραφείο του κάθε χρόνο, ο νομάρχης θεωρεί στόχο τετραετίας να πετάξει αετό με την επιστράτευση όλου του κρατικού μηχανισμού και άλλα στραβά που τα ζούμε, αλλά εθισμένοι στον ωχαδελφισμό δεν τα καταδικάζουμε ουσιαστικά. Είμαι θυμωμένος και δεν γουστάρω πλέον τα δικά μου λεφτά να πηγαίνουν στις ανέσεις αυτών που εκλέξαμε για να μας διοικούν. Τα δικά μου λεφτά θέλω να γίνουν θρανία, νοσοκομεία, θέατρα, φαγητό γι αυτούς που πεινούν, σπίτια για τους άστεγους. Δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας αλλά ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μη μου πει κανείς πως η Ελλάδα ξοδεύει πολλά λεφτά στην άμυνας της γιατί θα βριστούμε. Χρυσές μπομπονίερες στο Παρίσι γινήκανε τα λεφτά για την άμυνα. Μακάρι να μπορούσα να διαμαρτυρηθώ έτσι ώστε η φωνή μου να είχε αποτέλεσμα. Δεν ξέρω όμως πώς να το κάνω...